Katolicy z tym pytaniem nie mają problemu gdyż ich modlitwy to przeważnie wiersze wyuczone na pamięć. Wiadomo jak zacząć, co powiedzieć w trakcie i jak zakończyć. Jednak sporo grup przedstawiających się, jako chrześcijanie modlitwy ma zróżnicowane. Każdy sam decyduje, jakich słów dobiera. Większość z nich kończy formułką “w imię Jezusa Chrystusa” lub “za pośrednictwem Jezusa Chrystusa”. Czy taka formułka jest dopuszczalna? A co ze słowem amen?
W Nowym Testamencie mamy niewiele modlitw w całości nam przedstawionych a te, które są nie posiadają takiej formułki. Kiedy Jeszu uczył swoich uczniów modlić się to również nie nauczył ich tej formułki. Relacja Mateusza 6:13 kończy modlitwę “Ojcze nasz” słowami, „ale wyrwij nas od złego”. Zły w Nowym Testamencie jest synonimem szatana, czyli modlitwa kończy prośbą o ochronę przed szatanem. Łukasz 11:4 w swojej relacji kończy na słowach “ i nie prowadź nas do próby”. Jak widzimy nie ma tu nic, co by świadczyło o stosowaniu szczególnego rodzaju zakończenia. Co ciekawe nie ma w tych przykładach nawet słowa amen to, że było ono używane wiemy z innych miejsc, ale najwyraźniej nie było ono wymagane przez Chrystusa podczas modlitwy.
(W swoich wywodach opieram się na kodeksie aleksandryjskim. Istnieją tłumaczenia w tym Biblia Warszawska, w których pojawia się inne zakończenie tej modlitwy a także pojawia się słowo amen. Najwyraźniej w późniejszym czasie chrześcijańskim kopistom brakowało czegoś i dopisali swoją wersję modlitwy wzorcowej.)
Również w modlitwie zapisanej w Dziejach apostolskich 4:24-30 nie znajdujemy słowa amen, ale za to znajdujemy coś, co przypomina omawianą formułkę.
Dzieje 4: (29) A teraz spójrz, Panie, na ich groźby i daj sługom Twoim głosić słowo Twoje z całą odwagą, (30) gdy Ty wyciągać będziesz swą rękę, aby uzdrawiać i dokonywać znaków i cudów przez imię świętego Sługi Twego, Jeszu.
Z kontekstu widać, że w modlitwie pada imię Jeszu, ale w połączeniu z cudami, które zaraz miały się dokonywać właśnie przez to imię. Nie chodzi, więc o to, że modlitwa jest zanoszona przez imię Pomazańca.
Chrystus bardzo często używał słowo amen, ale w trakcie prowadzenia rozmowy a nie na końcu modlitwy. Niestety tłumacze najczęściej oddają to słowo, jako “zaprawdę” (Mateusza 5: 18; 6:2, 5, 16; 24:34: Jana 1:51) co sprawia, że czytając Pismo nie masz pojęcia iż Syn Boży używał to słowo w deklaracjach prawdy a nie w modlitwie. Jak juz wspomniałem wcześniej Jeszu nie uczył uczniów kończyć modlitwę słowem amen, ale warto w tym miejscu powołać się także na jego własne modlitwy
Jana 17:1-26 kończy się słowami:
26) Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich.
Mateusza 26:39,42
39) Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich! Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty.
42) Powtórnie odszedł i tak się modlił: Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich, i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja!
Łukasza 23:
(34) Lecz Jeszu mówił: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią.
(46) Wtedy Jeszu zawołał donośnym głosem: Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego. Po tych słowach wyzionął ducha.
Z tego, co znajdujemy w Nowym Testamencie wynika, że Chrystus nigdy mówiąc modlitwę nie wypowiadał słowa amen. Za to bardzo często wypowiadał to słowo do ludzi składając im obietnicę tak silną jak przysięga.
Łukasza 23:42 I dodał: Jeszu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa. (43) Jeszu mu odpowiedział: Amen, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju.
Obietnicę Mistrza można by przetłumaczyć na: “Przysięgam Ci, że dziś będziesz ze mną w raju”.
W Starym Testamencie słowo amen pojawia się przy publicznym wysławianiu Boga lub w pieśniach, gdy lud, który się im przysłuchiwał, co jakiś czas (przeważnie na zakończenie) mówił amen, co znaczyło, że całkowicie zgadza się z tym, co słyszy. Dokładnie w tym samym sensie w Nowym testamencie pojawia się to słowo przy publicznym wysławianiu Boga.
1 Koryntian 14:16 Bo jeśli będziesz błogosławił w duchu, jakże na twoje błogosławienie odpowie Amen ktoś niewtajemniczony, skoro nie rozumie tego, co ty mówisz?
Studiując Pisma Święte odkryłem, że istniało coś takiego jak publiczne wysławianie Boga, które dziś bywa mylone z modlitwą. Jest to sposób wielbienia Boga publicznie, czyli tak by słyszało to jak najwięcej osób, ale nie zwraca się do Boga tylko do tłumu. Dziś taką formę wielbienia odbierają demony na niektórych koncertach rockowych, ale nikt w ten sposób nie chwali Stwórcy wszechświata. Wprawdzie słyszałem o chrześcijańskim rocku, ale z mojej obserwacji wynika, że chwalony jest tam antychryst.
Powstał też zwyczaj by wychwalając publicznie Boga kończyć słowem amen (Ps 41:13; 72:19; 89:52; 106:48) a czasem “amen allelu Ja” (1 Kronik 16:36; Objawienie 19:4). W tym przypadku słowo amen wypowiadali także ci, co wysławiali Boga, ale trzeba pamiętać, że były to słowa wychwalające Boga kierowane do stworzeń, czyli nie były to modlitwy kierowane do Boga.
Za czasów pierwszych naśladowców Chrystusa poza terytorium Jeruzalem nie organizowano dużych zgromadzeń w celu wysławiania Boga. Robiono to w małych grupach domowych (1 Koryntian 14:16) lub indywidualnie. Posłaniec Chrystusa Paweł stosował to na każdym kroku nawet w listach i wówczas używał słowo amen (Rzymian 1:25; 16:27; Efezjan 3:21; 1 Piotra 4:11). Nowy testament nie ma wzmianki o mówieniu amen na koniec modlitw, ale zawsze słowo to pada przy publicznym wysławianiu Boga i dotyczy to także nieba (Objawienia 5:13, 14; 7:10-12 i 19:4).
Powiedzmy sobie wprost słowo amen jest powszechne w Pismach Świętych, ale nie stanowi zakończenia modlitwy. Nie jest jednak słowem złym. Należy go jednak używać zgodnie z przeznaczeniem. Odkryłem to dopiero dzisiaj, więc będę nadal szukał by potwierdzić ten wniosek lub obalić. Jeśli ktoś zna taki fragment Biblii, który by coś wartościowego wnosił w tym temacie to proszę o kontakt.
Temat ten wymaga dopracowania, dlatego jeśli Bóg pozwoli a ja będę żył to postaram się dokończyć go za tydzień.
___________________
krzysztof pomazańcowy
napisz do mnie
Posty
