Juda czy Judasz czyli o fałszowaniu Pisma Świętego.

Sprawdziłem jak dokładnie powinien wyglądać przekład ewangelii Mateusza 26:25. W tłumaczeniu dosłownym wygląda on tak:

„Odpowiadając zaś Juda, wydający go, powiedział: czyżbym ja jest Rabbi? Mówi mu: Ty powiedziałeś.”

A bardziej składnie:
„A odpowiadając Juda, który go wydał, rzekł: Czyżbym ja nim był, Rabbi? Powiedział mu: Ty powiedziałeś.” Mateusza 26:25

Moją uwagę w tym wersecie przykuł fakt wyjaśniający, o którego Judę chodzi. Dwaj apostołowie mieli na imię Juda (Jana 14:22). Jeden dochował wierności aż do śmierci a drugi zdradził. Pisarze Nowego Testamentu rozróżniali ich dodając jakiś szczegół. W tym przypadku dodając słowa: „który go wydał”. Innym razem czytamy: 

"Juda Iskariot, ten, który go też wydał" (Mateusza 10:4; 26:25; Jana 18:2,5), 

„Juda Iskariot” (Mateusza 26:14; Marka 14:10; Jana 12:4),

„Juda, który go wydał” (Mateusza 26:25; 27:3)

„Juda, jeden z dwunastu” (Mateusza 26:47; Marka 14:43; Łukasza 22:47),

„Juda” (Jana 13:29; 18:3; Dzieje 1:25)

Czasami z konteksty wynikało, o którego chodzi, więc wystarczyło samo imię a innym razem trzeba było dodać jakiś szczegół wyróżniający. Nie było to wielkim problemem i nie przyszło pisarzom na myśl by zmieniać jego imię na nieco inne. Niestety taki pomysł przyszedł tłumaczom naszych przekładów Biblii. 

Upadek Wielkiej Nierządnicy

„Potem usłyszałem jak gdyby głos donośny wielkiego tłumu w niebie - mówiących: ‘Allelu Ja! Zbawienie i chwała, i moc u Boga naszego, bo wyroki Jego prawdziwe są i sprawiedliwe, bo osądził Wielką Nierządnicę, co znieprawiała nierządem swym ziemię, i zażądał od niej poniesienia kary za krew swoich sług’.”  Objawienie 19:1,2

Pierwsza połowa 19 rozdziału księgi Objawienia wychwala Boga za to, że wykonał wyrok na Wielkiej Nierządnicy, zwanej też Matką Nierządnic (Objawienie 17:5), Babilonem Wielkim (Objawienie 14:8; 17:5; 18:2) i Człowiekiem Pysznym (Habakuka 2:5). Jest to niezwykły powód do radości, biorąc pod uwagę, jak wielki nacisk kładzie Księga Objawienia na radowanie się z tego powodu. Jest to powód do jedynego w Nowym Testamencie przywołania imienia Bożego JHWH. Jeśli ktoś spyta, czy istnieje imię Boga w Nowym Testamencie, to właśnie w tym miejscu jest jedyny taki przypadek. Aż cztery razy pojawia się imię Boga zapisane w krótszej wersji. Nie jest to pełna wersja JHWH (יהוה) tylko krótsza JH (יה). Tę krótszą wersję spotykamy kilkadziesiąt razy w Starym Testamencie, więc ta forma w Objawieniu nie jest niczym nowym. Nowością jest jedynie sposób zapisania tego imienia, ponieważ użyto greckich liter JA (ϊά). Dlatego w przekładzie Biblii Jakuba Wujka (1599r.) czytamy:

Jeruzalem odrzucone.

„’Pocieszcie, pocieszcie mój lud!’ - mówi wasz Bóg. ‘Przemawiajcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy’.” Izajasz 40:1,2

Słowa te całkowicie spełniły się dopiero w 70 roku. Wcześniej Jeruzalem zostało zburzone przez Babilończyków ale ostateczną karę i zwolnienie ze służby miało miejsce w czasach apostołów. Świadczą o tym słowa Pana, który zapowiadał karę za wszystkie zbrodnie, jakie popełnili obłudni mieszkańcy Jeruzalem.

„Zaprawdę wam mówię: Wszystko to przyjdzie na to pokolenie.” Mateusza 23:36

Przypowieść o kąkolu.

Przypowieść o kąkolu ma kilka kluczowych myśli, jest nie tylko pouczająca, ale też ma treść proroczą. Pan nasz Jeszu zapowiada, co się wydarzy w przyszłości nie tylko po jego odejściu, ale także po odejściu (zaśnięciu) jego posłańców (apostołów). Na wstępie zapoznajmy się z nią:

„Inną przypowieść im przedłożył: ‘Królestwo Niebios podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł. A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: "Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc wziął się na niej chwast?" Odpowiedział im: "Nieprzyjazny człowiek to sprawił". Rzekli mu słudzy: "Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go?" A on im odrzekł: "Nie, byście zbierając chwast nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza’.” Mateusza 13:24-30

Z pierwszego zdania wynika, że Królestwo niebios jest podobne do człowieka, który siał ziarno a z 37 wersetu dowiadujemy się, że tym człowiekiem jest Pan nasz Jeszu w postaci ludzkiej gdyż sam Pan nam wyjawia:

„Tym, który sieje dobre nasienie, jest Syn Człowieczy.” Mateusza 13:37

To znaczy, że Syn Człowieczy jest podobny do człowieka, który na swoim polu zasiał dobre ziarno. Ponieważ przypowieść zaczyna się od słów, że „Królestwo Niebios” jest podobne do tego człowieka, więc wychodzi na to, że Syn Człowieczy jest w tej opowieści synonimem „Królestwa Niebios”. Jest to zgodne z innymi wypowiedziami Pomazańca Bożego (Mateusza 12:28, 18:23, 20:1, 22:2, Marka 9:1, Łukasza 11:20, 17:21). 

Chrystus zasiał na swojej roli dobre nasienie. Tą rolą według jego własnego wyjaśnienia jest świat.