Kto ma moc przebaczania grzechów?

„Jeśli zgrzeszy przeciw tobie brat twój, idź upomnij go na osobności. Jeśli cię posłucha, zyskasz brata. Jeśli nie posłucha, zabierz ze sobą jeszcze kogoś, aby na zeznaniu dwóch lub trzech świadków stanęła sprawa. Jeśli ich nie posłucha, powiedz zgromadzeniu, jeśli zgromadzenia nie posłucha, niech będzie dla ciebie jak poganin i poborca.” Mateusza 18:15-17

Powyższy przykład zawiera instrukcje postępowania z kimś, kto zawinił wobec nas. Może to dotyczyć osobistych spraw. Instrukcja jest prosta:

• Rozmawiamy na osobności
• Rozmawiamy w obecności świadków
• Rozmawiamy w zgromadzeniu

Każdy z tych etapów może zakończyć się okazaniem skruchy i wówczas pozyskujemy brata. Gdy jednak wszystkie metody zawiodą, odcinamy się od winowajcy. Nie traktujemy go wrogo, ale raczej traktujemy jako osobę wrogą nam. Chodzi o to, że my go nie krzywdzimy, tylko odsuwamy się od niego, ponieważ to on nas krzywdzi. Odsuwając się od niego nie dajemy mu kolejnych okazji do skrzywdzenia nas. 

Interesujące w tej instrukcji jest to, że pierwszy etap zakłada dyskrecję, drugi już jest mniej dyskretny, a trzeci to faktycznie nagłośnienie sprawy. Pan nasz Jeszu uczy nas minimalizować sposoby działania, ale też nie ogranicza naszych praw, gdyby winowajca okazał się gorszy od przeciętnej osoby. Ważne w tym przykładzie też jest to, że nie musimy wybaczać człowiekowi, który nie okazuje skruchy. Na żadnym etapie rozwiązywania tego typu problemów nie pojawia się kapłan z jakąkolwiek formą spowiedzi. Nie ma takiej sytuacji, że jeśli winowajca wyspowiada się, to kapłan może mu odpuścić grzechy. W tej sytuacji odpuszcza pokrzywdzony. On też wychodzi z inicjatywą pojednania. Może się jednak okazać, że w pierwszym momencie nie okazaliśmy skruchy, może nie poczuwamy się do winy, bo całą sprawę widzimy zupełnie inaczej niż przedstawia ją nasz oskarżycie. Takie sytuacje są bardzo częste i nie zawsze zgromadzenie potrafi wskazać kto jest winny, a kto pokrzywdzony. Co wówczas? 

Wbrew pozorom sprawa wcale nie wisi bez rozstrzygnięcia, jeśli choć jedna z tych osób jest sługą pomazańcowym. Obojętnie kto zawinił, to osoba pragnąca mieć więź z Chrystusem, wyjdzie z inicjatywą pojednania. Nie dotyczy to morderców i gwałcicieli, którzy nie okazują skruchy. Mówimy tu o sytuacjach spornych, w których nie wiadomo tak do końca, kto zawinił i czy rzeczywiście zawinił. Wówczas ta osoba, która jest mądrzejsza lub bardziej szuka jedności, wychodzi z inicjatywą pojednania. 

„Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim! Potem przyjdź i dar swój ofiaruj!” Mateusza 5:23,24

Może to wymagać zdolności do postawienia się na miejscu drugiej osoby, by sprawdzić czy rzeczywiście z jej punktu widzenia to ja nie jestem winowajcą. Może też być tak, że obie strony są w jakimś stopniu winne. Osoba, która szuka porozumienia z pewnością jest bliższa Bogu, niż osoba trwająca w gniewie. 

Jeśli już wspomnieliśmy o ingerencji duchowieństwa w przebaczanie grzechów to warto zauważyć, że słowa, które oni odnoszą do swojej uprzywilejowanej pozycji były wypowiedziane do uczniów pomazańcowych podczas wyjaśniania zasad rozwiązywania sporów. Kiedy więc Pan wyjaśniał zasadę trzech kroków powiedział dalej:

„Amen, powiadam wam: Co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.” Mateusza 18:18

Nic nie wskazuje na to, by słowa te były przywilejem tylko wybranej grupy ludzi. Ponieważ odnoszą się do przebaczania osobistych przewinień. Chrystus Pan wyjaśnia na jakich zasadach dochodzimy do zgody z winowajcą, później podaje zasadę związywania i rozwiązywania. Następnie zasadę uzgadniania swojej woli i potwierdzenia jej modlitwą, po czym Piotr pyta:

„’Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?’ Jeszu mu odrzekł: ‘Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy’.” Mateusza 18:21,22

Widzimy więc, że wszystko to ma związek z osobistym wybaczaniem. Każdy sługa pomazańcowy ma moc wybaczania grzechów, które były wymierzone w jego osobę. Jeśli wybaczymy komuś, kto nas skrzywdził, to zostanie to uznane w niebie. Jeśli w gronie dwóch lub trzech osób dojdziemy do porozumienia, to zostanie to uznane w niebie. Jeśli odwrócimy się od grzesznika, to zostanie to zaakceptowane w niebie. Jeśli społeczność powołanych (zgromadzenie) działają zgodnie i potwierdzają to modlitwą, to w niebie jest to zaakceptowane. 

W swoich naukach Pomazaniec Boży kładł nacisk na przebaczanie właściwie bez ograniczeń, stąd ta liczba 77 razy. Żeby wzmóc chęć do przebaczania wyjaśnił wartość tego aktu na przykładzie, który jest tak prosty do zrozumienia, że pozostawię go bez komentarza. 

„Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał rozliczyć się ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który mu był winien dziesięć tysięcy talentów. Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby tak dług odzyskać. Wtedy sługa upadł przed nim i prosił go: Panie, miej cierpliwość nade mną, a wszystko ci oddam. Pan ulitował się nad tym sługą, uwolnił go i dług mu darował. Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który mu był winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: Oddaj, coś winien! Jego współsługa upadł przed nim i prosił go: Miej cierpliwość nade mną, a oddam tobie. On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu. Współsłudzy jego widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło. Wtedy pan jego wezwał go przed siebie i rzekł mu: Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą? I uniesiony gniewem pan jego kazał wydać go oprawcą, dopóki mu całego długu nie odda. Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu.” Mateusza 18:23-35

__________________

krzysztof pomazańcowy