Pamiątka śmierci Chrystusa w 2016 roku

Zbliża się pamiątka śmierci Chrystusa. Świadkowie Jehowy wyznaczyli jej datę na 23 marca, a większość byłych świadków Jehowy, starym zwyczajem wierzy, że organizacja wie najlepiej jak wyznaczać datę. Tymczasem powinni się zastanowić, czy aby na pewno chcą ufać Towarzystwu Strażnica, ponieważ w tym roku żydzi obchodzą paschę w kwietniu. Różnicę jednego lub dwóch dni można byłoby uznać za małą pomyłkę, ale różnica jednego miesiąca musi dać do myślenia, a przynajmniej skłonić do zbadania tematu. Tymczasem zdecydowana większość tych, którzy opuścili szeregi organizacji szuka obecnie uproszczeń bardziej niż prawdy. Wszystko im się należy, do wszystkiego roszczą sobie prawo i wszystko upraszczają. W moim odczuciu budują na swoje własne potrzeby szeroką drogę. Nie jest to katolicka, czy protestancka autostrada, ale jest dostatecznie wygodna, by spokojnie, spacerkiem nią podążać. 

Pisałem w ubiegłym roku, że świadkowie Jehowy do wyznaczenia daty pamiątki używają, jako punktu odniesienia, równonocy. Z tego powodu nieprawdą jest, że posługują się tylko kalendarzem księżycowym, bo równonoc to zjawisko słoneczne, a nie księżycowe. Nieprawdziwy więc jest ich argument, że różnice w dacie ich i żydów biorą się z tego, że oni trzymają się kalendarza księżycowego (sugerują, że są dokładniejsi, bo wierni tradycyjnej metodzie), a żydzi zmodernizowanego księżycowo-słonecznego. Faktycznie wszyscy posługujemy się kalendarzem księżycowo-słonecznym przynajmniej w tym sensie, że przekładamy daty z kalendarza księżycowego na kalendarz słoneczny, obecnie obowiązujący. 

Jaką metodą posługiwali się Izraelici? 

Biblia nam na to pytanie nie odpowiada. Wiemy tylko, że miesiąc zaczynał się na drugi dzień po nowiu księżyca. To znaczy, że jeśli dziś w nocy nie było widać księżyca (nów), to ten dzień był ostatnim starego miesiąca, a następny był pierwszym dniem nowego miesiąca. Kalendarz miał 12 miesięcy, ale co jakiś czas trzeba było dodać miesiąc trzynasty. Dlaczego? Ponieważ miesiące księżycowe były krótsze od obecnych i gdyby nie dodawano co kilka lat jednego miesiąca, to wszystkie święta by się rozregulowały, i tak na przykład nowy rok wypadłby raz wiosną a innym razem jesienią. Kalendarz izraelski był ściśle związany z rolnictwem i poszczególne miesiące były wyznaczane przez cykle prac w polu, dlatego było niemożliwym, by dopuścić do takiej wędrówki miesięcy po różnych porach roku. Z tego powodu, co jakiś czas kapłani uznawali, że w danym roku trzeba dodać jeden miesiąc. 

Izraelici w najstarszym okresie swojej historii, czyli w okresie mojżeszowym, nie byli dobrymi obserwatorami nieba i nawet nów księżyca sprawiał im sporo problemów. Byli jednak rolnikami. Nowy rok miał zaczynać się, gdy kłosy zbóż były dojrzałe, stąd jego nazwa awiw (abib), czyli miesiąc kłosów. Jeśli kończył się 12 miesiąc, a na polu kłosy nie były dojrzałe to wówczas dodawano jeden miesiąc. W ten sposób tylko na kilka dni przed końcem 12 miesiąca wiedziano czy będzie dodatkowy miesiąc czy nie. W artykule „O kalendarzu żydowskim”, historyk Adrian Krzyżanowski pisał:

„Ponieważ ich rok miał się zaczynać miesiącem, w którym trafiali na dojrzały kłos, abib; więc nie zawsze z 12 ale niekiedy z 13 miesięcy musiał być złożony. Tym sposobem, jak to się niżej wyjaśni, Izraelici w swej rachubie czasu godzili bieg słońca z przeważnym dla siebie biegiem księżyca. Miesiąc kłosowy, w dzisiejszym kalendarzu żydowskim noszący nazwę Nisan, wychodził według wszelkich poszlaków na nasz Kwiecień” 

Dopiero dzięki odkryciu greckiego astronoma Metona (V w. przed Chr.) który stwierdził, że co 19 lat cykl księżyca się powtarza (cykl Metona), można było rozpocząć prace nad unowocześnieniem kalendarza księżycowego. Teraz jest już możliwe dokonanie precyzyjnych obliczeń do przodu i do tyłu. 

Miesiąc awiw bywa pisany jako abib, to wynika z transliteracji z greki na łacinę i polski. Faktycznie wymawia się awiw. W alfabecie greckim nie było literowego odpowiednika głoski ‘w’ i utarł się zwyczaj, by pisać literkę ‘b’. Awiw to prawidłowa nazwa pierwszego miesiąca i czternastego awiw powinniśmy obchodzić pamiątkę śmierci Pana naszego Jeszu. Izraelici po powrocie z niewoli babilońskiej wprowadzili nowe zwyczaje zarówno do obrządków religijnych, jak i do pisma i kalendarza. Wprowadzili też nowe nazwy miesięcy (porzucili swoje własne nazwy), a zaadoptowali system babiloński. W ten sposób żydzi i świadkowie Jehowy dziś obchodzą swoje uroczystości w miesiącu nisan. Jest to dowód na zakorzenienie w Babilonie Wielkim obu tych religii. 

Warto wiedzieć, że pierwszy miesiąc awiw (późniejszy nisan), nie mógł zacząć się wcześniej zanim kłosy jęczmienia nie były dostatecznie dojrzałe. Dlatego z przyczyn zupełnie naturalnych izraelici musieli dodawać trzynasty miesiąc. 

Wprawdzie święto 14 awiw było na pamiątkę wyjścia z niewoli egipskiej (Wyjścia 13:3,4; 23:15,16; Prawa 16:1), ale faktycznie było ono związane z pierwszym miesiącem roku i początkiem żniw. Kiedy przed wyjściem spada grad niszcząc Egipcjanom uprawy Mojżesz mówi:

„Len i jęczmień zostały zniszczone, ponieważ jęczmień miał już kłosy (awiw), a len kwiecie. Ale pszenica i orkisz nie pokładły się, bo są późniejsze.” Wyjścia 9:31,32

Widzimy więc, że jeszcze przed opuszczeniem Egiptu jęczmień posiadał kłosy (awiw). W księdze Kapłańskiej znajdujemy instrukcję złożenia tychże kłosów jako pierwociny plonów. 

„Mów do Izraelitów i powiedz im: Kiedy wejdziecie do ziemi, którą Ja wam dam, i zbierzecie plon, przyniesiecie kapłanowi snopek jako pierwociny waszego plonu. On dokona wyniesienia snopka przed Panem, aby był przez Niego łaskawie przyjęty. Wzniesie go w następnym dniu po szabacie.” Kapłańska 23:10,11

Wzniesienia snopka, czyli ziaren razem z łodygą, dokonywał kapłan dokładnie w niedzielę. Była to prorocza zapowiedź zmartwychwstania Chrystusa jako pierwocin z umarłych. Była to niedziela przypadająca na czas siedmiodniowych uroczystości paschalnych. Od tej niedzieli należało odliczyć 50 dni do następnego święta Pięćdziesiątnicy i był to cień rzeczy przyszłej (Kolosan 2:17), czyli zstąpienia Ducha Świętego na sług pomazańcowych. 

Wróćmy jednak do samej uroczystości. Musiała ona odbyć się w takim czasie, by można było już dojrzały jęczmień złożyć na ofiarę Bogu jako pierwociny z plonów. Kiedy więc kapłani na koniec 12 miesiąca wychodzili na pole, by sprawdzić jak bardzo rozwinęły się kłosy, chcieli mieć pewność, że za około 14 do 20 dni będzie można je złożyć na ofiarę. Jeśli Pascha wypadłaby zbyt wcześnie Izraelici nie mogliby wypełnić swojego obowiązku lub złożyliby nie w pełni dojrzałe plony. Cały system świąt byłby wówczas zakłócony. Kapłani więc w razie takiego ryzyka decydowali o dołożeniu dodatkowego miesiąca. To był pierwszy sposób określania kiedy należy dołożyć dodatkowy miesiąc do kalendarza. Nic wówczas nie wiedziano o 19 letnim cyklu księżyca. Dziś tą tradycyjną metodę stosują żydzi karaimscy, podczas gdy żydzi rabiniczni stosują sztywno ustalone cykle. Według tej nowocześniejszej metody dodatkowy miesiąc jest dodawany do roku: 3, 6, 8, 11, 14, 17, 19. 

Wygląda na to, że w tym roku - 2016 - żydzi karaimscy i rabiniczni dodają trzynasty miesiąc. Tymczasem świadkowie Jehowy nie robią tego i dlatego ich pamiątka wypada o miesiąc wcześniej, a dokładnie 23 marca. Czy w tym czasie w Izraelu będą już kłosy zbóż gotowe do złożenia na ofiarę? Świadkowie tym się nie przejmują ponieważ wiedzą, że skoro nie ma świątyni, nie ma też potrzeby składania ofiary z pierwocin. Czym więc kieruje się Towarzystwo Strażnica wyznaczając datę? Jak już pisałem rok temu, dla nich wyznacznikiem jest równonoc, która przypadnie 21 marca. Świadkowie Jehowy sprawdzają, który nów księżyca jest najbliższy równonocy i od niego liczą nowy rok. Stosują metodę, której prawdopodobnie nigdy Izraelici nie znali, ponieważ nie zajmowali się astronomią. 

_________________

krzysztof chrystusowy