Wierny Bogu anioł jest duchem swiętym

„Do którego z posłów (aniołów) kiedykolwiek powiedział: Siądź po mojej prawicy, aż położę nieprzyjaciół Twoich jako podnóżek Twoich stóp.” Hebrajczyków 1:13

Autor listu do Hebrajczyków wyjawia nam, że to Pan nasz Jeszu jest tym, któremu Bóg obiecał władzę nad narodami (Mateusza 22:44; Marka 12:36; Łukasza 20:42). Powyższy werset opisuje przekazanie władzy w celu zaprowadzenia porządku na Ziemi, ale autor skupia się na wyższości Pomazańca Bożego nad duchami pełniącymi zadania posła, czyli anioła*. W dalszym 14 wersecie czytamy, że posłowie są duchami wyznaczonymi do niesienia pomocy powołanym do zbawienia ludziom. 

„Czyż nie są oni wszyscy duchami przeznaczonymi do usług, posłanymi na pomoc tym, którzy mają posiąść zbawienie?” Hebrajczyków 1:14

Widzimy więc wyraźnie wyższość Pomazańca, który ma rządzić nad narodami od posłów (aniołów), którzy mają wspierać ludzi, a więc w pewnym sensie usługiwać. Werset 14 zawiera też informację, że posłowie są duchami (Psalm 104:4). Mówiąc odwrotnie, duchy są aniołami (posłami). Anioł, to nie jest tak, jak obecnie wielu myśli, gatunek istoty duchowej. Anioł to duch POSŁANY z zadaniem (Psalm 34:7; 91:11; Mateusza 18:10; Łukasza 2:9; Dzieje 5:19; 12:7). Słowo to nam wyjawia, czym dany duch się zajmuje, a nie, kim jest w swej strukturze bytu. 

O roli aniołów czytamy:

Czeluść, nowy dom szatana

„Bestia, którą widziałeś, była i nie ma jej, ma wyjść z Czeluści, i zdąża na zagładę. A zdumieją się mieszkańcy ziemi, ci, których imię nie jest zapisane w księdze życia od założenia świata - spoglądając na Bestię, iż była i nie ma jej, a ma przybyć.” Objawienie 17:8

Powyższy werset jest kontynuacja myśli omawianych w poprzednim temacie. Mówi o fałszywym Izraelu jajko bestii, której głowami są obce mocarstwa. Tak faktycznie było W czasach pierwszej obecności Pana głową był Rzym, a w Jeruzalem rządził marionetkowy król Herod. Nie był on nawet Izraelitą, o czym mało kto wie. Jedynym prawowitym władcą prawdziwego Izraela był Pan nasz Jeszu. Bestia jednak wspólnie z Wielka Nierządnicą zabiła Syna Bożego.

Kiedy Jan pisze księgę Objawienia bestii już nie ma. Jeruzalem zostało zburzone razem ze swoją świątynią. Nawet to, co było podróbką Izraela przestało istnieć. Dlatego Jan dostaje wyjaśnienie, że bestia była, obecnie jej nie ma, ale jeszcze będzie. Faktycznie pojawia się dopiero w 1948 roku, a jej głową jest potęga anglo-amerykańska. Właśnie to zapowiada Jan w księdze Objawienia 17:8. Przebywanie bestii w tym przypadku oznacza jej czasowy niebyt lub zamknięcie demona odpowiedzialnego za bestie w czeluści, o której wiemy, że jest więzieniem demonów. 

Bestia w Czeluści

„A gdy dopełnią swojego świadectwa, Bestia, która wychodzi z Czeluści, wyda im wojnę, zwycięży ich i zabije.” Objawienie 11:7

Bestia, która była przed Janem, ale jej nie było, gdy Jan spisywał te proroctwo i miała być w przyszłości, to fałszywy Izrael. Już w czasach, gdy Pan nasz Jeszu chodził po ziemi istniała organizacja nazywającą siebie Izraelem, a faktycznie będącą jego nieudolną imitacją. Wówczas to królem bestii był Herod. Niektórzy, myślą, że on był Izraelitą, ale to nieprawda, był Edomitą. Był to fałszywy Izrael, ponieważ na tronie nie zasiadał król z pokolenia Dawida.

Na Ziemi jednak pojawił się prawowity władca, który miał prawo do tronu i on zawarł przymierze z garstką ludzi obiecując, że w odpowiedniej chwili obejmą władzę razem z nim. Jego zwolennicy zostali nazwani prawdziwym Izraelem, nawet jeśli pochodzili z innych narodów.

Ta bestia była całkowicie uzależniona od Rzymu, który w proroctwie Jana jest jedną z głów bestii. Ta głowa dostała w roku pańskim 70, śmiertelną ranę i bestia przestała istnieć, aż do roku 1948, kiedy to śmiertelna rana została wyleczona. Bestia odrodziła się pod nazwą Izrael, ale faktycznie jest tylko państwem żydowskim, które ma nad sobą angloamerykańską głowę. Jest to siódma głowa bestii według proroctwa Jana.

Demoniczna szarańcza

Omawialiśmy już przypadki użycia słowa czeluść (abysson), w sprawozdaniu Łukasza i liście do Rzymian. Każdemu wersetowi poświeciliśmy oddzielny temat. Teraz omówimy rozdział 9 księgi Objawienia pod kątem użycia słowa czeluść. 

Przypomnijmy wersety z dziewiątego rozdziału księgi Objawienia:

„I piąty anioł zatrąbił: i ujrzałem gwiazdę, która z nieba spadła na ziemię, i dano jej klucz od studni Czeluści.” Objawienie 9:1

Powyższy werset przedstawia nam Czeluść, jako pomieszczenie, które jest zamknięte i potrzeba klucza by je otworzyć i by coś mogło z niego się wydostać na zewnątrz. Oczywiście kojarzy nam się to z demonami, które prosiły naszego Pana by ich nie odsyłał do Czeluści (Łukasza 8:30,31). Ponownie więc kojarzymy abysson z więzieniem.

Stwórca i jego Ojciec

Jeśli uważnie czytasz tego bloga to zauważyłeś, że kilka tematów było poświęconych listowi do Hebrajczyków pierwszy rozdział. Skończyłem omawianie tego rozdziału na wersecie 9. Czas, by omówić kolejne wersety.

Autor listu do Hebrajczyków nadal podkreśla wyjątkową rolę Pomazańca Bożego wobec wszelkich innych istot - zarówno w niebie, jak i na Ziemi. Kolejny werset stawia Pana naszego Jeszu tuż przy Bogu, gdy podkreśla Jego rolę przy stwarzaniu.

„Oraz: Tyś, Panie, na początku osadził ziemię, dziełem też rąk Twoich są niebiosa.” Hebrajczyków 1:10

Jest to cytat z księgi Psalmów 102:26. Z kontekstu listu do Hebrajczyków wynika, że słowa te skierowane są do Pomazańca (Mesjasza, Chrystusa). Czyli Jeszu stwarzał niebiosa i Ziemię. Czyżby więc Syn Boży był Stwórcą?