Czy apostoł Piotr był papieżem?

Papież – ojciec – ojciec święty

Podstawowy tytuł biskupa Rzymu to papież (papa) czyli ojciec. Już te jedno słowo sprawia, że katolicyzm staje w sprzeczności do Chrystusa i jego nauk. Gdy przyjrzymy się innym tytułom to zauważymy, że także są sprzeczne z naukami Syna Bożego.

Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi. Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus. Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.

Mateusza 23:7-12

Rabbi to typowy tytuł przyznawany nauczycielom prawa mojżeszowego w judaizmie. Nadawano go nauczycielom, ale faktycznie jego sens to: wielebny lub przewielebny. Czy katolicyzm jest wolny od tego typu tytułów? Oczywiście grzeszy łamiąc nakaz Chrystusa, by nikogo tak nie tytułować.

Tak samo nazywanie kogoś mistrzem jest zakazane, ale greckie słowo użyte w ewangelii Mateusza oznacza mistrza w sensie przewodnika duchowego. Dzisiejszym odpowiednikiem byłby guru, ale stare polskie mistrz także dobrze oddaje sens tego słowa. Słowo mistrz przetrwało na katolickich uniwersytetach do dnia dzisiejszego, każdy profesor pragnie by go studenci z szacunkiem nazywali mistrzem. Masońskie uniwersytety przejęły ten tytuł.

Największym grzechem katolicyzmu w kwestii tytułowania wydaje się być nazywanie duchownych ojcami z czego papież to ojciec święty. Jest to jawne wypowiedzenie posłuszeństwa Chrystusowi. Każdy kto twierdzi, że to jest bez znaczenia odrzuca nauki Chrystusa, bo woli nauki kościoła watykańskiego.

Kolejny tytuł to:

Pontifex maximus – najwyższy budowniczy mostów – najwyższy kapłan (przygotowujący do drogi)

712 p.n.e. – Numa Marcius

...

509 p.n.e.-493 p.n.e. – Papirius

...

460 p.n.e.-440 p.n.e. – Furius

431 p.n.e.-420 p.n.e. – Cornelius Cossus

420 p.n.e.-397 p.n.e. – Minucius Folius

397 p.n.e.-390 p.n.e. – Minuncius Augurinus

390 p.n.e. – Follius Flaccinator

...

332 p.n.e.-304 p.n.e. – Cornelius Callissa

304 p.n.e. – Cornelius Scipio Barbatus

...

254 p.n.e.-243 p.n.e. – Tiberius Coruncanius

243 p.n.e.-221 p.n.e. – Lucius Caecilius Metellus

221 p.n.e.-213 p.n.e. – Lucius Cornelius Lentulus Caudinus

212 p.n.e.-183 p.n.e. – Publius Licinius Crassus Dives

183 p.n.e.-180 p.n.e. – Gaius Servilius Geminus

180 p.n.e.-153 p.n.e. – Marcus Aemilius Lepidus

153 p.n.e.-150 p.n.e. – wakat

150 p.n.e.-141 p.n.e. – Publius Cornelius Scipio Nasica Corculum

141 p.n.e.-132 p.n.e. – Publius Cornelius Scipio Nasica Serapio

132 p.n.e.-130 p.n.e. – Publius Licinius Crassus Mucianus

130 p.n.e.-123 p.n.e. – Publius Mucius Scaevola

123 p.n.e.-103 p.n.e. – Lucius Caecilius Metellus Dalmaticus

103 p.n.e.-89 p.n.e. – Gnaeus Domitius Ahenobarbus

89 p.n.e.-82 p.n.e. – Quintus Mucius Scaevola

82 p.n.e.-63 p.n.e. – Quintus Caecilius Metellus Pius

63 p.n.e.-44 p.n.e. – Gaius Iulius Caesar (Cezar)

44 p.n.e.-12 p.n.e. – Marcus Aemilius Lepidus (triumwir)

12 p.n.e. – Oktawian August

12 p.n.e. do 375 – Tytuł noszony przez cesarzy rzymskich

od 440 po Chr. za sprawą papieża Leona I (440-461) tytułem "pontifex maximus" zaczęto określać biskupów Rzymu

Powyższa lista za wikipedią

Wygląda na to, że papież jest kontynuatorem pogańskiego kapłaństwa ponieważ przejął pogański tytuł. Nie powinno nas dziwić że stopniowo papiestwo wprowadziło także pogańskie kulty, święta i tradycje.  

Oficjalne tytuły papieskie:

Vescovo di Roma (Episcopus Romanus, Biskup Rzymu),

Vicario di Gesù Cristo (Vicarius Christi, Zastępca Jezusa Chrystusa),

Succesore del Principe degli Apostoli (Successor principis apostolorum, Następca Księcia Posłańców),

Sommo Pontefice della Chiesa Universale (Summus Pontifex Ecclesiae Universalis, Najwyższy Kapłan Zgromadzenia Powszechnego),

Primate d'Italia (Primas Italiae, Prymas Włoch),

Arcivescovo e Metropolita della Provincia Romana (Archiepiscopus et metropolitanus provinciae ecclesiasticae Romanae, Arcybiskup i Metropolita Rzymskiej Prowincji Kościelnej),

Sovrano dello Stato della Città del Vaticano (Princeps sui iuris civitatis Vaticanae, Suweren Państwa Watykańskiego),

Servo dei Servi di Dio (Servus Servorum Dei, Sługa Sług Bożych).

Tytuły za wikipedią

Większość tych oficjalnych tytułów budzi wątpliwości, np. Suweren Państwa Watykańskiego informuje nas, że papież nie ma nad sobą władzy, czyli nie uznaje władzy Chrystusa ani Boga nad sobą w swoim państwie. 

Sukcesja apostolska czyli przekazywanie władzy

W Nowym Testamencie nie ma niczego co by uzasadniało odstępstwo nazywane sukcesją apostolską. Jest to zwrot wymyślony na potrzebę usprawiedliwienia władzy papieża i wszystkiego co on później wymyśli i wprowadzi do kościoła.

Apostołowie są posłańcami, bo takie znaczenie jest słowa apostoł. Jest to największy przywilej jaki przypadł uczniom Pomazańca. Apostoł Paweł powiedział na ten temat:

Wy przeto jesteście ciałem Pomazańca i poszczególnymi członkami. I tak ustanowił Bóg w zgromadzeniu najprzód apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, a następnie tych, co mają dar mocy i uzdrawiania, wspierania pomocą, rządzenia oraz przemawiania rozmaitymi językami.

1 Koryntian 12:27,28

Paweł pisze o czymś co można by uznać za hierarchię:

• posłańcy (apostołowie)
• prorocy
• nauczyciele

DARY:

• mocy
• uzdrawiania
• wspierania
• rządzenia
• języków

W dalszych słowach wspomina o tych co potrafią tłumaczyć języki. Za najważniejszy dar Paweł uważa miłość i dalej wykazuje dlaczego.

Nie ma tam nic o papieżu lub następcy Chrystusa NIC! W całej Biblii nie ma nic o papieżu, przeciwnie jest zakaz nazywania kogokolwiek ojcem w sensie duchowym (Mateusza 23:7-12).

Kolejnym dowodem, że Piotr nie sprawował władzy w imieniu Chrystusa jest to, że został przez grono apostołów wysłany z misją. W tym momencie nie był już tylko posłańcem Chrystusa, ale także miejscowego zgromadzenia.

Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej Piotra i Jana

Dzieje 8:14

Chrystus podał zasadę:

Amen, amen, mówię wam: Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał.

Jana 13:16

Wszystko co Syn Boży mówił było prawdą, ale kiedy mówił coś po podwójnym amen to podkreślał ważność i prawdziwość w sposób szczególny. Polscy tłumacze oddają te słowa przeważnie jako „zaprawdę, zaprawdę”. Piotr więc jako wysłannik nie mógł mieć większej władzy niż ci którzy go wysłali.

W Jeruszalem silniejszą od Piotra pozycję prawdopodobnie miał Jakub brat Jana i to on został zabity jako pierwszy z grona apostołów (około 44 r.). Prawdopodobnie był postrzegany jako przywódca, a Judejczycy wyznawali zasadę „uderz w pasterza, a owce się rozproszą” (Zachariasza 13:7). Piotr krótko po jego śmierć został aresztowany, ale anioł uwolnił go w sposób cudowny po czym uciekł z tego miasta.

W tym także czasie Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła. Ściął mieczem Jakuba, brata Jana, a gdy spostrzegł, że to spodobało się Judejczykom, uwięził także Piotra. A były to dni Przaśników.

Dzieje 12:1-3

Piotr uciekł z miasta i wrócił po śmierci Heroda Agrypy. Wziął udział w naradzie Apostołów i starszyzny Jeruszalem dotyczącej pogan wierzących w Mesjasza Jeszu.

Zwolennicy papiestwa upierają się, że apostoł Piotr dostał wyjątkowe przywileje. To prawda, ale jak słusznie zauważyli dostał je Piotr i nikt inny. Co o swoim przeznaczeniu powiedział apostoł Piotr? Kiedy toczyły się długie spory na temat tego czy poganie powinni przestrzegać prawa mojżeszowego głos zabrał Piotr i zaczął od powołania się na przywilej jakiego dostąpił, miało to wzmocnić jego argumentację.

Po długiej wymianie zdań przemówił do nich Piotr:

– Wiecie, bracia, że Bóg już dawno wybrał mnie spośród was, aby z moich ust poganie usłyszeli słowa dobrej nowiny i uwierzyli.

Dzieje 15:7

Dalej przekonuje by nie nakładać zbytecznych ciężarów na nawróconych z pogaństwa. Jego argumentem było to, że został przez Boga wybrany na głosiciela poganom. Nie wspomniał nic o rzekomej władzy i następstwie Chrystusa, powołał się na swoje posłannictwo, czyli apostolstwo. Gdyby miał taką władzę jak sugerują katolicy to powiedziałby coś w rodzaju: Dziękuję za waszą opinie, ale ponieważ to ja zostałem następca Pomazańca więc kończę już tę dyskusję i oznajm, że...” Piotr nie miał takiej władzy, więc musiał przekonywać argumentami tak samo jak inni.

Za to z relacji spisanej dowiadujemy się że ktoś inny zakończył dyskusję. Kto miał ten przywilej decydującego słowa?

A gdy i oni umilkli, zabrał głos Jakub i rzekł:

– Posłuchajcie mnie, bracia! Szymon opowiedział, jak Bóg raczył wybrać sobie lud spośród pogan. Zgadzają się z tym słowa Proroków, bo napisano: Potem powrócę i odbuduję przybytek Dawida, który znajduje się w upadku. Odbuduję jego ruiny i wzniosę go, aby pozostali ludzie szukali Pana i wszystkie narody, nad którymi wzywane jest imię moje – mówi Pan, który to sprawia. To są odwieczne wyroki. Dlatego ja sądzę, że nie należy nakładać ciężarów na pogan, nawracających się do Boga, lecz napisać im, aby się wstrzymali od pokarmów ofiarowanych bożkom, od nierządu, od tego, co uduszone, i od krwi. Z dawien dawna bowiem w każdym mieście są ludzie, którzy co szabat czytają Mojżesza i wykładają go w synagogach.

Wtedy Apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem postanowili wybrać ludzi przodujących wśród braci: Judę, zwanego Barsabas, i Sylasa i wysłać do Antiochii razem z Barnabą i Pawłem.

Dzieje 15:13-22

Wygląda na to, że nie Piotr a Jakub brat Pański miał decydujący głos i dostateczny autorytet, by zakończyć dyskusję. Kolejnym zabitym w Jeruszalem był ten właśnie Jakub Sprawiedliwy (około 62 r.). Szanowali go nawet wrogowie, ale w końcu też został zabity przez sanhedryn. Nie wiemy co w tym czasie robił Piotr, prawdopodobnie podróżował, a więc nie mógł pełnić roli kierowniczej bo nikt nie wiedział gdzie obecnie się znajduje. Legendy, które nie są dla nas źródłem pewnym twierdzą, że kilka lat po śmierci Jakuba Sprawiedliwego Piotr przybył do Rzymu i tam zginął podczas rządów Nerona. Z tej legendy powstała powieść „Quo vadis”.

W tym czasie biskupem Rzymu był Linus, który jeszcze na początku III wieku uważany był za pierwszego biskupa Rzymu, a Ireneusz około 200 roku pisał o Rzymie:

„Błogosławieni apostołowie, po założeniu i urządzeniu Kościoła, przekazali jego rządy i episkopat Linusowi.”

Po powstaniu grupy wierzących, a nie po śmierci Piotra Linus został zarządcą (biskupem) Rzymu. Kościół czyli zgromadzenie powołanych istniał tam dużo wcześniej, bo jeszcze Paweł planował podróż do Rzymu gdzie już chrześcijanie działali prężnie.

Na samym początku składam dzięki Bogu mojemu przez Jeszu Chrystusa za was wszystkich; ponieważ o wierze waszej mówi się po całym świecie.

Rzymian 1:8

Nawet jeśli Piotr trafił do Rzymu i zginął w nim, to jednak nie był tam biskupem (zarządcą). Jednak zwolennicy twierdzą, że miał on władzę głównodowodzącego od początku więc przenosząc się do Rzymu przeniósł swoją władzę tylko, że wykazałem wcześniej za pomocą Dziejów apostolskich, że nie miał władzy większej od innych. Brał udział w naradach na równi z innymi i nie miał decydującego głosu.

 

____________________

Krzysztof pomazańcowy